ေရာက္တတ္ရာရာ

ငယ္ငယ္က ၀ါသနာ ပါတာက စာဖတ္ၿခင္း။ ဒီ၀ါသနာ က မီးေတြဘာေတြ ပ်က္လုုိ႔ ပုုိၾကီးလာတလဲ ပါမယ္။ မီးပ်က္ေတာ့ စာအုုပ္ဖတ္တယ္။ အစ္ကုုိ က လဲ စာအရမ္းဖတ္ေတာ႔ သူဖတ္တာေတြလဲ လုုိက္ဖတ္တယ္။ အေဖကလဲ တစ္ေထာင့္တည ပုုံၿပင္ေတြ ၀ယ္ေပးတယ္။ အေဖ႕ အသိတခ်ိဳ႕ က စာေပၿဖန္႕  ၿဖဴ ေရး လုုပ္ေတာ့  က်န္းမာေရးစာအုုပ္ေတြ အလကားရတယ္။ နားမလည္ဘဲလဲဖတ္ခဲ႔တာပဲ။ ပထမဆုုံး ၀တၳဳ က မင္းသိခၤ ရဲ႕ မတတ္္ပ ထင္တယ္။ ၾကိဳက္မိတယ္ ဇာတ္ေဆာင္ နဲ႔ အေရးအသားကုုိ ။ အဲ့ ေခတ္အခါက အမ်ဳိးသားစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကုုိ အသားေရး တာ သိပ္မရွိဘူးေလ။ မတတ္ပ ကုုိေတာ့ သေဘာၾကတယ္။ ေတာ္လုုိ႔ ဘာမဆုုိလုုပ္ႏုိင္တယ္ဆုုိၿပီး သန္မာတဲ႔စိတ္ဓါတ္ရွိလုုိ႔။ ဒီလုုိနဲ႔ပဲ စာဖတ္ၿခင္းကုုိ သေဘာၾကခဲ့တယ္ေပါ့။ စာဖတ္ရင္း အာရုုံေဖာ္ရတဲ႔ အရသာ ကုုိၾကိဳက္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘ၀ သရုုပ္ေဖာ္ စာေရးဆရာမ ေတြၿဖစ္တဲ႔ မုုိးမုုိး(အင္းလ်ား) တုုိ႔၊ မစႏၵာ တုုိ႔ အေရးအသားေတြ နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့တယ္ေပါ့။ စာေမးပြဲ နီးေလ ၀တၳဴ ေတြပုုိဖတ္ၿဖစ္ေလပဲ။ ၁၀ တန္း တုုန္း က ဆုုိ စာစီစာကုုံး ေရးရင္ ၀တၳဳ ထဲက ပာာေတြ ထည့္ေရးတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ၿမန္မာစာ ဂုုဏ္ထူးရသြားတာလား မသိဘူး။ ထားပါေတာ့။ အသက္ လဲ နဲနဲ ၾကီးလာေကာ ကုုိယ္ၾကိဳက္ခဲ့တဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ အထူးသၿဖင့္ မစႏၵာ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ ကုုိ သေဘာ မက်လာေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႔ ေတြ ကုုိ အားငယ္တတ္လုုိ႔ ဆုုိၿပီး သေဘာ မက်ဘူး တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ၿမန္မာဗေလ့ထဲမွာဘဲ နစ္ေနတယ္ဆုုိၿပီး ၾကည့္လုုိ႔မရ။ စိတ္ဆုုိတာလဲ ပတ္၀န္းက်င္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေၿပာင္းလဲတတ္သား။ အခုုေတာ့ ၿမန္မာစာ နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတာ ၄ ႏွစ္။ စာေရးခ်င္တဲ႔ စိတ္က ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ေရးႏုိးလာတယ္။ ၉ တန္းေလာက္တုုန္း က ကုုိယ္ေရးခဲ႔တဲ႔ ၀တၳဳ ေလးေတြ ၿပန္ရွာေတြ႔ရင္လဲ မုုိက္မယ္။ စာေရးၿခင္း စိတ္ ဆုုိတာလဲ mood ၀င္မွ။ ေရာက္တာရာရာေတြေရးမိၿပန္ၿပီ။